Rozdział 10

Weekend!
W końcu mam czas żeby nad wszystkim się zastanowić, żeby wszystko przemyśleć.
Obudził mnie dzwoniący telefon "Max", zdziwiłam się.
- O! W końcu ktoś sobie o mnie przypomniał - powiedziałam wkurzona - gdzie wy do cholery jesteście? - wydarłam się.
- Spokojnie Megan, radzisz sobie jakoś? - spytał troskliwie, rozpłakałam się, nie wytrzymałam.
- Nie Max, nie radzę sobie, to wszystko mnie przytłacza, jest ciężko. Z dnia na dzień zostałam sama, może i jestem pełnoletnia, ale jest ciężko.
- Nie płacz, niedługo wracamy. Jesteś sama w domu?
- Nie mieszkam w domu, mieszkam z Zayn'em.
- Z Malikiem, co czemu? - zaczął krzyczeć.
- Miałam sama zostać?
- Daj mi go do telefonu.
- Ale..
- Daj mi Zayna - posłusznie wstałam i poszłam do pokoju Mulata, ponownie weszłam do jego pokoju bez pukania, Zayn słodko spał. Nie miałam serca go budzić, ale wiedziałam, że Max nie odpuści.
- Zayn - szepnęłam mu nad uchem.
- Tak Megan? - od razu się obudził.
- Max chce z tobą pogadać, przepraszam...
- Spokojnie, nie denerwuj się, załatwię to - powiedział i wziął ode mnie telefon. Usiadł na łóżku i poklepał miejsce obok siebie, gdy usiadłam Zayn objął mnie ramieniem i włączył tryb głośnomówiący w telefonie.
- Słuchaj Malik, jeżeli mojej siostrze włos z głowy spadnie to już nie żyjesz. Masz się nią opiekować.
- Starym rozumiem. Nie musisz krzyczeć. Megan włos z głowy nie spadnie, będę się nią zajmował i opiekował najlepiej jak umiem.
- Mam nadzieję, bo inaczej.. - Zayn nie pozwolił mu dokończyć.
- Max, złość i krzyki tu nie pomogą - Malik był nadzwyczajnie spokojny - zaopiekuję się nią jak najlepiej potrafię, obiecuję. A wiesz przecież, że obietnic dotrzymuję.
- Dobrze, do zobaczenia - powiedział i się rozłączył.
- Strasznie cię przepraszam za niego, nie wiem co w niego wstąpiło.
- Megan, spokojnie. Nic się nie stało. Idziesz dalej spać? Nie obraź się, ale ja tam, jak chcesz to kładź się koło mnie - powiedział i się posunął. Nic nie mówiąc położyłam się obok i zasnęłam.

*Niall*
Nie wiem jak to się stało, ale jestem taki szczęśliwy. Jestem z Megan może od wczoraj, ale jestem innym człowiekiem, już nie chodzę przygnębiony. Aż chce się żyć. Dzisiaj specjalnie wstałem wcześniej, wiedziałem, że Zayn nie będzie trzymał rąk przy sobie mieszkając z Megan, wszystkiego można się po nim spodziewać. Wstałem, ubrałem się w dresy i jakieś polo i poszedłem do domu Malika. Wszedłem bez pukania, bo on zawsze nie zamyka drzwi. Przeżyłem szok. Zayn już nie spał.
- Hej Malik, ty już na nogach?
- Wiesz, Megan nie pozwalała mi spać, jest cudowna... - rozmarzył się, miałem ochotę mu przywalić, ale na dół zeszła moja piękność, podeszła do mnie i pocałowała, gdy się od siebie spojrzałem na zdezorientowaną minę Malika, wybuchnąłem śmiechem.
- Co to było? - spytał.
- Zamknij buzię - zaśmiała się Meg. 
- Jak to co? Pocałowałem swoją dziewczynę.
- Jesteście razem? 
- Tak - powiedzieliśmy równo.

*Zayn*
Zdziwiłem się. Bardzo się zdziwiłem się. Niall i Megan? Coś niemożliwego. Dwie różne od siebie osoby? A jednak. Niall jest grzecznym, przeciętnym chłopakiem, a Megan? Zabawna, rozrywkowa, umie się zabawić. Dwa różne światy. Ale Niall nie ma czegoś co ja mam. Ja z nią mieszkam i tak czy tak będę dużo czasu z nią przebywał, zaprzyjaźnimy się. Kto wie czy nie wyniknie z tego coś więcej? Najpierw muszę całkowicie zyskać jej zaufanie, później pójdzie gładko, przy okazji nie mogę jej zranić, bo Max mnie dorwie, czego nie chcę.
- Jakie macie plany na dzisiaj? - spytałem niby nie wzruszony na wieść, że są razem. 
- Pójdziemy na spacer, później gdzieś na obiad, spokojnie, do wieczora będzie w domu - powiedział Horan.
- I zamierzasz iść w dresach?
- Tak mi jest wygodnie, nie potrzebuję koszul i rurek, żeby wyglądać.
- Pokażesz się z damą na mieście, powinieneś. 
- Ej, nie liczy się wygląd. Malik uspokój się, Niall ty również.
- A wynagrodzisz mi później to, że cały dzień spędzisz poza domem beze mnie? - zrobiłem smutną minę.
- Oczywiście, ale wieczorem, idę się przebrać - powiedziała i zniknęła na górze. 
- Wiem co kombinujesz, nawet nie próbuj - warknął Niall.
- Oboje wiemy że mi nic nie zrobisz, ale spokojnie, z mojej strony nic ci nie grozi. Megan traktuję jak moją przyjaciółkę.

Po południu wpadł do mnie Styles, siedzieliśmy w salonie na kanapie.
- Nasz Horanek jest z panną Megan.
- Co? - zaśmiał się - jemu się udało a nam nie? Jak?
- Nie mam pojęcia. Zaczął mi grozić, że mam się od niej trzymać z daleka, zapewniłem go, że między nami jest tylko przyjaźń, uwierzył.
- A wszyscy wiemy jak się kończy mieszkanie samemu w domu z "przyjaciółką" - mówiąc ostatnie słowo zrobił nawias w powietrzu i się zaśmiał, ja również - biedy Horanek nawet nie wie co się szykuje. 

_____________________________________________________

Hej!

Strasznie przepraszam, że rozdziały są tak rzadko.

Mam nadzieję, że nie zawiodłam Was tym rozdziałem. 

Zapraszam do zadawania pytań bohaterom : [kilk]